alleen maar registreren wat echt belangrijk
is. Hoe kan ik als professional
regie voeren over mijn agenda, hoe kun
je als ondersteunende afdeling een
wijkverpleegkundige of verzorgende
ruggensteun geven? Daar hebben we
nog wel wat werk in te doen. Logisch,
want we hebben het hier wel over anders
denken. Het is een cultuuromslag
in de zorg.’
Achter elk verhaal zit een boodschap,
weet Nicole Hermans uit ervaring.
Een boodschap waar ze misschien iets
mee kan om de organisatie nog beter
te maken. Daarom praat ze binnen
en buiten de organisatie met zoveel
mogelijk mensen. Ze legt haar oor te
luister bij medewerkers, collega’s van
andere zorginstellingen, cliëntenraden
en huisartsen. ‘Dat vind ik belangrijk.
Ik luister naar iedereen, wil ook weten
wat de omgeving van ons vraagt. Wat
doen we nu en wat moet Envida in de
toekomst doen? Daar gaat het om. Natuurlijk
moet ik afwegingen maken, je
kunt niet insteken op honderd en een
onderwerpen. Je moet kiezen en beslissingen
durven nemen.’
Hermans kent trouwens als geen ander
de weg binnen Envida. Als consultant
was ze zes jaar geleden al nauw
betrokken bij de fusie tussen Vivre en
Groene Kruis Dominicura. ‘Toen stond
ik als adviseur en transitie-deskundige
aan de zijkant mee te kijken. Nu
ben ik bestuurder. Geef leiding aan
veranderingsprocessen. Envida besturen
6 | Citymagazine Maastricht
vraagt een hele sterke drive en betrokkenheid.
Dat bevalt me prima. Ik
heb de afgelopen jaren een heleboel
organisaties mogen begeleiden. Een
paar organisaties staan voor mij in de
top vijf. En ja, daar hoort Envida zeker
bij. Het is een bruisende en liefdevolle
instelling.’
Ze is trouwens heel tevreden over de
ontwikkelingen binnen Envida. ‘Mijn
voorganger Jan Maarten Nuijens heeft
vol lof gesproken over de zorginstelling.
Hij heeft geen woord te veel gezegd.
Ondanks de personeelskrapte is
er veel voor de cliënten gedaan. Ik weet
zeker dat Envida als gerespecteerde
zorgpartner zich verder door kan ontwikkelen
als toonaangevende organisatie
op wie cliënten, mantelzorgers,
familieleden, gemeenten en partners
in de wijk steevast kunnen rekenen.’
Op zich vindt ze de structuur van Envida
goed. ‘We staan dicht bij de cliënt, zowel
in de verpleeghuizen als in de wijken.
De wijkmanager heeft de ruimte
om met de partners in de wijk te kunnen
schakelen en samenwerken. Die
structuur helpt om ervoor te zorgen dat
de professional weer het gevoel krijgt
van eigenaarschap. Dat betekent dat
je elke dag met een goed gevoel naar
je werk gaat omdat je daar de dingen
doet die je wilt doen en die ertoe doen.
Maar als je in ons Nederlands systeem
bent grootgebracht – bezuinigingen,
veel protocollen en regelgeving – leer
je af om zelf na te denken. Dat is niet
goed. Dan krijg je een indekcultuur,
waar mensen bang zijn om fouten te
maken. Hoe kun je naar eer en geweten
handelen als je daar tot op heden
niet de ruimte voor hebt gekregen? Het
zelf beslissingen durven nemen, moet
‘Envida is een
bruisend vat vol liefde’
Meer aandacht vragen voor de
mens vraagt om investeringen